کتاب قورباغه ها جدی جدی می میرند

این کتاب در بردارنده گزارش هایی آموزنده از شعر آلمان در قرون نوزده و بیست است و مترجم سعی کرده که علاوه بر معرفی چهره هایی چون«هولدرلین»،«گوته»،«هسه»،«برشت» ،«ریلکه»و….خاستگاه های اولیه شعر آلمان را واکاوی کند. عبدالهی در کنکاش همه جانبه خود سراغ شاعران گمنام هم رفته و آثاری از آن ها را هم ترجمه کرده است،گرچه این عمل عبدالهی آن گونه که باید و شاید در مقایسه با نام های بزرگ و قابل استناد و اعتماد به تمامی از سوی مخاطبان جدی شعربه رسمیت شناخته نمی شود اما هدفی که او با این کار دنبال کرده را می توان به عنوان جهشی نو در امر ترجمه به حساب آورد. جستجو در شعر دوران باروک(1700-1600)که خاستگاه اولیه شعر آلمان امروز به حساب می آید رگه ای موثر در کتاب مزبور دارد و عبدلهی اشعاری از دوران پراکندگی زبان وپریشانی انسان در دوران جنگ های مختلف ژرمن ها را هم در کتاب خود گنجانده است،دورانی آکنده از انواع و اقسام بلاهای بزرگ و کوچک که هنوز هم یادآوری آن ها روح یک آلمانی زبان را می آزارد.علی عبدالهی با نقبی که از زاویه شعر به دوران بی تعقل باروک می زند آرام آرام خواننده اش را به دوران آغاز قرن هجدهم می کشاند ،دورانی که انسان دیگر به دنبال احیای عقل ضایع شده خویش است. یکی از نکات جالب این کتاب عنوان آن است ،«قورباغه ها جدی جدی می میرند»که هم اکنون به عنوان یک ضرب المثل جهانی کاربرد دارد نمادی از مظلومیت انسان در جنگ های سی ساله است که آدم ها چون کودکانی بازیگوش با آینده یک ملت بازی کرده اند،گوشه ای از دوران باروک که به جز تلی از خاک برای بشر ارمغان دیگری نداشت .بیش از هرچیز دیگر در روح شاعران نفوذ کرد و باعث پدید آمدن فضایی حسی،مذهبی و اساطیری شد وشاعری سال ها بعد این گونه سرود:«کودکان شوخی شوخی سنگ می اندازند و قورباغه ها جدی جدی می میرند…»