کتاب ماجراهای شگفت انگیز اورور

من پشت چشم آدم ها را می بینم. این قدرت جادویی من است. وقتی مامان ادای خوشبختی یا خوشحالی درمی آورد، می بینم که در واقع چه اندازه غمگین است. وقتی بابا به من می گوید که با دوست جدیدش خوشحال است، در نگاهش تشویش و اضطراب می خوانم. می دانم که امیلی فکر می کند جدایی مامان و بابا تقصیر من است حتی اگر هیچ وقت آن را به زبان نیاورده باشد. از مامانم پرسیدم راست است که بقیه به خاطر من توی دردسر افتاده اند. جواب داد: «به هیچ کس اجازه نده همچنین چیزی بهت بگه. اورور، تو مثل اسمت هستی: یک خورشید واقعی.» منم!