کتاب مفهوم زمان

کتاب مفهوم زمان و چند اثر دیگر (به آلمانی: Sein und Zeit) بزرگترین تلاش فیلسوف آلمانی مارتین هایدگر در سال 1927 و سند اصلی اگزیستانسیالیسم است. هستی و زمان تأثیر قابل توجهی در فلاسفه بعدی ، نظریه ادبیات و بسیاری از زمینه های دیگر داشت. گرچه بحث برانگیز است ، اما قد و قامت آن در تاریخ فکری با چندین اثر کانت و هگل مقایسه شده است. هایدگر معتقد است که فیلسوفان از زمان افلاطون مفهوم وجود را اشتباه درک کرده اند و صرفا در تحلیل موجودات خاص از آن استفاده نادرست کرده اند. این کتاب تلاش می کند هستی شناسی را از طریق تجزیه و تحلیل دازاین یا “در جهان بودن” احیا کند. همچنین به دلیل آرایه ای از نوشناسی و زبان پیچیده و همچنین برخورد گسترده با “اصالت” به عنوان ابزاری برای درک و مقابله با امکانات منحصر به فرد و محدود فرد مورد توجه قرار گرفته است.این کتاب به یک نسخه عرفی شده از پروژه مارتین لوتر تشبیه شده است ، که هدف آن بازگشت الهیات مسیحی به مرحله اولیه و “اصلی” است. با توجه به این دیدگاه ، جان دی کاپوتو خاطرنشان می کند که هایدگر پس از 10 سال آموزش به عنوان یک متکلم کاتولیک ، در دهه 1920 مطالعه منظمی درباره لوتر انجام داد. دازاین “انسان” نیست ، اما چیزی غیر از “انسان” نیست – همین تمایز است که هایدگر را قادر می سازد ادعا کند که هستی و زمان چیزی غیر از انسان شناسی فلسفی است. علاوه بر این ، طبق گفته هایدگر ، دازاین “موجودی است که به مسئله معنای وجود دسترسی پیدا می کند”.