کتاب پروانگی یک پروانه

دنیای کودکیم رو شروع کردم با حس این که اون همیشه عزیز کرده­تر و دوست داشتنی‌تر است. با این حس که چه قدر پیش بابا خودش رو لوس می‌کرد تا محبت کودکانه­ی من به چشم نیاد. بچگی بود و هزار حس جور و نا جور.

هنوز بعد از این همه سال موندم که مگه میشه ‌یکی این همه بد باشه؟ وقتی بابا اون ظرفشویی صورتی و خاکستری خوشگل رو براش خرید و جلوی چشم کودکانه­ی من بهش داد، همونی که وقتی شیرش رو باز می­کرد آب مخزنش خالی می‌شد تو سینک کوچولوی صورتیش، و من چه‎قدر دلم می‌خواست دستم رو بگیرم زیر اون آب باریکه و کنجکاوی کودکانه‌ام رو ارضا کنم.

وقتی عروسک پشمالوی کرم نارنجیش رو توی اون ننوی سبز خوشگل می‎خوابوند و تابش می­داد، دل کوچیک من هم با هر تابش تکون تکون می‌خورد!

از همون وقتی که مرغ پا کوتاه دوست داشتنیم رو که از وقتی جوجه بود خودم بزرگش کرده بودم، با سنگ زد و باعث مردنش شد، فقط به جرم این که نوک زده بود به دمپایی‌های سرخابیش، همونایی که دو تا پاشنه‌ی کوچولوی فلزی داشتن و تو عالم بچگی بهشون دمپایی تق تقی می‌گفتیم. و من چه‎قدر آرزوی یه بار پوشیدن و تق تق شنیدنشون رو داشتم. فهمیدم، فرق من و اون به اندازه‌ی فرق رنگ چشمامونه.

وقتی به خاطر چهار سال اختلاف سن، گاهی لباسامون رو یه جور می‎خریدن، وقتی با بدجنسی تمام لباس من رو می‌پوشید و می­رفت خونه نگین، تا دلش می‌خواست توت می‌خورد و رنگیش می‌کرد، یه حس بد تو قلبم می‌دوید و چه‎قدر ساده بودم که راحت از کنار این همه آزار بی‌خیال رد می‌شدم و می‌گذشتم!