کتاب چای

چای به عنوان یک دارو آغاز شد و به یک نوشیدنی تبدیل شد. در چین ، در قرن هشتم ، به عنوان یکی از سرگرمی های مودبانه وارد حوزه شعر شد. در قرن پانزدهم ، ژاپن آن را تبدیل به مذهب زیبایی شناسی – چای گرایی کرد. Teaism تئیسم فرقه ای است که برپایه پرستش زیبایی ها در میان حقایق مخوف زندگی روزمره بنا شده است. این امر خلوص و هماهنگی ، رمز و راز نیکوکاری متقابل ، رمانتیسم نظم اجتماعی را تلقین می کند. این فرقه اساسا پرستش (چیز) ناکامل است ، زیرا این مکتب تلاشی برای دستیابی به چیز ممکن در این چیز غیرممکن است که ما آن را زندگی می شناسیم است. در سال 1906 ، با شروع قرت جدید ، یک کتاب کوچک درباره ی چای به آن قصد نوشته شد که با صدای بلند در سالن معروف ایزابلا گاردنر ، بدنام ترین سالن بوستون خوانده شود. این کتاب توسط اوکاکورا کاکوزو ، فیلسوف ژاپنی ، کارشناس و متصدی هنری نوشته شده است. کاکوزو که در آن زمان چندان شناخته شده نبود ، به عنوان یکی از متفکران بزرگ اوایل قرن بیستم ظاهر شد ، یک نابغه ی با بصیرت ، شوخ و باهوش و مسئول در برابر پل زدن بین فرهنگ های غربی و شرقی. اوکاکورا در سنین جوانی آموخته بود که به انگلیسی صحبت کند و چیزهایی بیشتر از آنکه بتواند ظهورات چای و مراسم چای ژاپنی را به غربی ها نشان دهد ، بلد بود.وی در کتاب کتاب کلاسیک چای ، در مورد مباحثی از جمله ذن و تائوئیسم ، و همچنین جنبه های سکولار چای و زندگی ژاپنی بحث می کند. این کتاب تأکید می کند که چگونه تئیسم به ژاپنی ها چیزهای زیادی را آموخته است. مهمتر از همه ، سادگی. کاکوزو استدلال می کند که سادگی ناشی از چای بر فرهنگ ، هنر و معماری ژاپن تأثیر زیادی گذاشته است.