کتاب داستایوفسکی و نیچه

درباره‌ی کتاب :

اما امروزه همه ی انسان‌ های کوچک ترحم را فضیلت می‌ ‏نامند: آنها برای بداقبالی بزرگ، زشتی بزرگ، ناکامی بزرگ، احترامی قائل نیستند! این واپسین سخن فلسفه ی تراژدی است؛ نه برای انتقال همه ی هراس‌ ‏های زندگی به قلمرو چیزدرخود، بیرون از مرزهای احکام ترکیبی پیشینی، بلکه برای احترام به آن ها! آیا پوزیتیویسم یا ایده‌ آلیسم می‌ ‏توانند از این رهگذر پاسخی به «زشتی» بدهند؟ وقتی نیکلای گوگول دستنویس‌ ‏های جلد دوم نفوس مرده را سوزاند مجنونش خواندند؛ وگرنه محال بود ایده‌ آل‌ ها را نجات داد. اما گوگول وقتی دستنویس قیمتی‌ ‏اش را سوزاند بیشتر حق داشت تا وقتی که آن را نوشت. این چیزی است که ایده‌ آلیست‌ ‏ها هرگز در برابرش مدارا نخواهند کرد؛ آن ها به «آثار گوگول» نیاز دارند، ولی کاری به خود گوگول، به «بداقبالی بزرگ، زشتی بزرگ و ناکامی بزرگ» او ندارند. پس بگذار قلمروی فلسفه را تا ابد ترک گویند!