کتاب چگونه زندگی نامه بنویسیم

بخشی از کتاب:
زندگینامه، تاریخ نیست یا شاید اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم تاریخ، زندگینامه نیست. اما این دو شاخه از نویسندگی اشتراکات زیادی با یکدیگر دارند و شاید هم خیلی ساده انگارانه از هم جدا شده‌اند. به نظر رالف والدو امرسون نویسنده‌ی قرن نوزده آمریکا: “تاریخ به معنای واقعی نداریم بلکه فقط زندگینامه وجود دارد.” و بنجامین دیزریلی سیاستمدار بریتانیایی قرن نوزدهم نیز در یکی از رمان‌هایش اعلام کرده: “تاریخ نخوانید، فقط زندگینامه بخوانید. چون زندگینامه، زندگی بدون نظریه‌ پردازی است.” زندگینامه‌ی خوب با محور قرار دادن جزئیات زندگی، رفتار، رویکردها و عقائد، طوری یک دوره‌ی تاریخی را تبیین می‌کند که بسیاری از تاریخ‌ها از عهده‌ی آن بر نمی‌آیند. بسیاری از زندگینامه‌ها در حقیقت تاریخ یک دوره هستند که در لفافه‌ی داستان یک زندگی، ارائه شده است بدون اینکه لطمه‌ای به جنبه‌ی تاریخی آن وارد شود. متاسفانه بیشتر آثار تاریخ نویسان معاصر به خصوص آن‌هایی را که محافل دانشگاهی منتشر می‌کنند برای همه قابل درک و فهم نیست و اغلب انگار مورخان جنبه‌ی انسانی اثر را نادیده می‌گیرند. اینک تاریخ‌های سنتی که محور اصلی کارشان اعمال پادشاهان و مردان بزرگ ولی نه زندگی، دغدغه‌ها و فعالیت‌های بقیه‌ی جامعه بود، به حق جای خود را به تاریخ‌هایی همراه با مطالعات دقیق‌تر و توام با نظریه‌ پردازی و مطالعاتی که تجارب ناشناخته‌ی مردان و زنان عادی جامعه را نیز روشن می‌کند، داده است؛ تاریخ‌هایی که در پی ارائه‌ی تبیین‌های جامع‌تر اقتصادی اجتماعی است. اما خطر دور شدن از حالت‌های عمدتا روایی در تاریخ‌های گذشته، این است که تاریخ نویسان هر روز بیش از پیش فقط برای تاریخ نویسان دیگر می‌نویسند و عامه‌ی خوانندگان را نادیده می‌انگارند.