کتاب مسافر بی‌نام‌ونشان

نمایشنامۀ مسافر بی‌نام‌ونشان اثر ژان آنویی در سال ۱۹۳۷ منتشر شد و به بررسی موضوعات عمیقی مانند هویت، حافظه، و تأثیرات جنگ بر فرد و جامعه می‌پردازد. این اثر یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار این نویسنده است که در آن’ درام انسانی و روان‌شناسی شخصیت‌ها به‌طور برجسته‌ای نمایش داده می‌شود. گَستون، یک کهنه‌سرباز جنگ جهانی اول، دچار فراموشی شده و نمی‌داند چه کسی بوده و چه گذشته‌ای داشته است. او به‌دلیل نداشتن هویت مشخص به آسایشگاهی منتقل شده و از طریق سازمان‌های خیریه تلاش می‌شود او را به خانواده‌اش بازگردانند. در جریان داستان، خانواده‌ای بورژوا به نام رونو ادعا می‌کنند که گَستون همان پسر گمشده‌شان، ژاک، است. با پیشروی داستان، گَستون متوجه می‌شود که گذشتۀ ژاک پر از خشونت، بی‌رحمی، و اَعمالِ غیرقابل‌بخشش بوده است. گَستون که هیچ‌یک از این ویژگی‌ها را در خود نمی‌بیند، با شک‌وتردید با این ادعا مواجه می‌شود. در نقطه اوج داستان، گَستون تصمیم می‌گیرد که گذشتۀ تاریک و هویت پیشینش را نپذیرد. این تصمیم نشان‌دهندۀ تمایل او به استقلال و ساختن هویتی براساس انتخاب‌های خودش است.