کتاب ماضی مردگان

هر چیزی توی شب زیبا بود. حتی پرهیب درختان که مثل اشباعی سرگردان توی جنگل در حرکت بودند. حتی سایه هایی که به شکل غول های سیاه به نظر می رسیدند: پرندگانی که ناگاه مثل دسته ای پرنده برگ به هوا قواره می زدند. چشم زیبا و ترسان بچه روباهی که وسط جاده مبهوت بین ماندن و رفتن بود با ماده گرازی که توله هایش را از جاده عبور می داد و با دیدن مینی بوس پوزه به کیلشان می زد که زودتر رد بشوند یا نور کونامی که هوا را می شکافت و لحظه ای آسمان را دونیم میکرد. همچون شکارچی ای بودم که به عید مردگان می رفتم به سید اشباح مینی بوس مثل زائری شکست خورده خودش را به ظلمات لحظه ی بعد میکشاند و برای مدتی کم تاریکی عمیق و مرموز جنگل را پرتور و پرصدا می کرد و دوباره و برای ابد سیامی غلیظ و ساکن روی هم انباشته می شد. اگر کسی از بالا از روی درخت ها از روی جنگل این مرکب شناور را می دید تصور می کرد.
کشتی ای در اقیانوس تاریک درختان با نرمایی سرخوشانه و سکرآور به پیش می رود.