سنت ترجمه در عصر ایلخانان و تیموریان

درباره ی کتاب:

بر خلاف تاریخ ادبیات فارسی، تاریخ ترجمه در ایران کم‌تر به شکلی نظام‌مند بررسی شده است و غالب آثار مربوط به این حوزه به سنت ترجمه در ایرانِ عصر عباسیان، صفویان و قاجار اختصاص یافته‌اند. اثر حاضر، با هدف روشن‌‌کردن سنت ترجمه و سیر تحول آن درایرانِ عصر ایلخانان و تیموریان از مفاهیم «میدان»، «عادت‌واره» و «سرمایه» که پییر بوردیو در «نظریه‌ی عمل» معرفی کرده است، بهره جسته و در قالب سه فصل به شرح پدیده‌ی ترجمه و چگونگی آثار ترجمه شده در این سلسله‌ها پرداخته است. این اثر به «دیرینه‌شناسی ترجمه» و «نقد تاریخی» آن در سده‌های هفتم، هشتم و نهم هجری قمری اکتفا نکرده، بلکه با توجه به بستر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی این مقطع تاریخی درصدد تفسیر رابطه‌ی ترجمه به تحولات اجتماعی این دوره‌ها برآمده است. در این راستا، ترجمه به عنوان کنشی اجتماعی که تا حد زیادی بر‌ساخته‌ی مناسبات قدرت و شبکه‌های حمایتی حاصل از آن بوده است، معرفی می‌شود و نقش آن در تحولات فرهنگی و اجتماعی این سده‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرد.