کتاب اندوهی ناگفتنی

بخشی از کتاب:

مادرم نگاهی متحیر با چشمانی کاملاً باز داشت. ترس هرگز او را مغلوب نکرد اما گاهی ترسی مبهم بر او مسئولی می شد. آن هنگام میزد زیر خنده شاید خجالت میکشید از اینکه بدنش گستاخانه و بدون اجازه او دارد این ترس را نشان میدهد. از دوران نوجوانی و حتی در جوانی جملاتی مانند خجالت نمیکشی؟ یا باید از خودت شرمنده باشی همچون مناجات گوشش را پر کرده بودند. در این روستا با محیطی در چنبره باورهای مذهب کاتولیک هر زنی که میخواست افسار سرنوشت خود را به دست بگیرد. گستاخ محسوب میشد و نگاه های تند نصیبش میشد تا شرمنده شود. اوایل این نگاه ها رنگ و بوی شوخی داشت ولی بعد تبدیل به تهدید برای سرکوب ابتدایی ترین احساسات می شده است. حتی اگر صورت زنی سرخ می شد. حتماً باید از آن خجالت میکشید چون پشت این سرخ شدن حتماً لذتی نهفته بوده مادرم وقتهایی که غمگین بود به جای اینکه رنگ پریده شود سرخ میشد و به جای اینکه گریه کند شرشر عرق می ریخت.