کتاب صفر به توان جهل

همیشه حقیقت در استمرار خودش مستتر است و پس از انقطاع، خود را نمایان می سازد و قطع آن، واقعیت خیالی به نام “عدم” را در پی دارد. دست و پا زدن در عدم، همچون تقلای رسیدن به سراب، بیهوده و طاقت فرساست؛ کاری که انسان جستجوگر لذایذ مادی انجام داده و در آن غرق می شود. در مقابل، توجه به تغییرات درونی و عاطفی، انسان را به ورطه جستجو در شناخت خود می کشاند و دروازه های تفکر و تعقل و اندیشه را به رویش گشوده و خِرد در همدستی با هوش، “دانستن را به سمت فهمیدن” سوق می دهد. اما پاشنه آشیل روند “دانستن به فهمیدن” کجاست؟ انحراف از شناخت، زمانی شروع می شود که ذهن با توانایی بازیابی خاطرات در  خارج از بعد زمان، بی اعتنا به مسیر رهیافت مفاهمه، شروع به اکتشاف نماید؛ خیره به کامپیوتر محل کار، به زخمی فکر می کند که در دوران کودکی بر اثر اولین زمین خوردن با دوچرخه بر روی زانویش ایجاد شده، سپس به مسیر تردد دانشگاه اش می رسد و با دهانش بخاری بر روی شیشه اتوبوس ایجاد کرده و چیزی که دلش بر انگشتانش جاری می کند را می نویسد و رویایی را که در ازدحام کاغذهای چروکیده و کاهی چرکنویس شب امتحان پیدا کرده، در گیت خروجی فرودگاه با چشمانی خیس گم می کند، غمِ متولد شده از چمبره مرگ بر پیکرِ عزیزش، لبانش را به لرزه در می آورد  و در عین حال برگه ارباب رجوع را چاپ گرفته و به او تحویل می دهد. خاصیت ذهن همین است که خارج از بعد زمان و مکان در وقایع گذشته سیر کرده و اینگونه آزادی اش را به رخ تمام در بندان و زندانیان زمان می کشاند.

رمان صفر به توان جهل  تقابل نفس گیرِ مابین خاطرات شیرین گذشته و مخاطرات آن خاطره‌ها در آینده است. خاطراتی که لذتی شگرف و شیرین بر دل گذاشته و در عین حال حسرت را کوله بار ادامه راه می نماید.