کتاب آدم و خاک

ترسید پل روی سرش خراب شود. لب‌هایش می‌جنبید و هرچی فحش از بر بود نثار بچه‌ها می‌کرد. پدر و مادر و اموتشان را هم بی‌نصیب نمی‌گذاشت. نور خورشید، ممتد و متشنج از لای پرده‌ها رد می‌شد و شعاع‌های نور ذر کنج دیوار به هم می‌پیوستند.