کتاب داستان های پای کرسی

برای پایش آیین، فرهنگ و سینه به سینه رسیده‌ها، نسک‌های باستانی و کهن چنانکه استادان فرموده‌اند: «نه یک واژه باید از آن کاست و نه بدان افزود.» چرایی این نوشتار از آن‏روست که خوانندگان بدانند با دانستن این بایسته،کاره دیگری نیز درین کوشش پیش چشم بوده است: نمایاندن توانایی و مایه‏وری زبان پارسی بی‌نیاز از کاربست واژگان بیگانه‌‌ای که بی‌هیچ فرنود و شوندی درین روزها با بی‌مهری و کم‌دانی به‌کار گرفته می‌شود. در نگارش پای واژه بیگانه‌ای به میان نیامده، مگر انگشت‏شمار جای‌هایی که پاسداشت و پاسیدن گوهره داستان می‌باید درنگر می‌آمد.