کتاب گمشده به باغ شازده می‌ رود

نشسته‌ ام توی قطار و از جنوب هند می‌ روم شمال هند. باز باران می‌ بارد و آن بیرون همه‌ جا سبز و نمناک است. من درخت‌ ها را می‌ شمارم و بعد بوته‌ ها را. یک‌ دفعه خانه‌ ها ظاهر می‌ شوند. بچه‌ ها می‌ دوند و زن‌ ها به دنبال‌ شان. ساری‌ های رنگی توی هوا می‌ رقصند. با مامان که حرف زدم گفت ویزای او آمده و تا چند روز دیگر می‌ رود آمریکا. گفت: «سرنوشت هر دو نفرتان غربت بود، آن هم این همه دور از هم.» موقع آمدن از او خداحافظی نکردم، حالا معلوم نیست دیگر کی بتوانیم همدیگر را ببینیم. پنجره‌ ها را می‌ شمارم و لباس‌ های آویخته به نرده‌ ها را. بعد دوباره سبزه است و بوته و مزرعه.