کتاب دیوان کمال الدین اسماعیل اصفهانی

“دیوان کمال الدین اسماعیل اصفهانی” کتابی است شامل غزلیات و رباعیات “اسماعیل بن محمد کمال الدین اسماعیل” که زرنامه‌ای بی نظیر از عبارات و اصطلاحات ادبی، ضرب المثل‌ها و کنایه‌ و نیز آینه تمام عیار سنن و بایدها و نبایدهای اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم است. شعر او برخاسته از تجربیات تاریخی و قومیتی او به عنوان یک ایرانی و نتیجه‌ی ارتباطش با دیگر اقوام طی سال‌های شاعری‌اش می‌باشد. “اسماعیل بن محمد کمال الدین اسماعیل” یکی از شاعران مشهور سده‌ی ششم و هفتم هجری قمری است؛ پدرش جمال الدین اصفهانی نیز از شعرای برجسته قرن ششم بوده است که پیش از رفتن به مدرسه و برگزیدن پیشه‌ی شاعری به حرفه‌ای بازاری مشغول بود. به نقل از دولتشاه، از وی دو فرزند ذکور به جا ماند که آنان را معین الدین عبدالکریم و “کمال الدین اسماعیل” نام نهاد و هر دوی آنها به مردانی رشید، فاضل و دانشمند تبدیل شدند. “اسماعیل بن محمد کمال الدین اسماعیل” بارها در شعرهایش به اینکه اصفهان زادگاهش بوده، اشاره کرده است. “اسماعیل بن محمد کمال الدین اسماعیل” شاعری بود که بر اکثر علوم و فنون عصر خود تسلط داشت. او هنرهای دیگری خارج از شعر داشت و خود را علاوه بر شاعر، دانشمند، فقیه و نویسنده‌‌ای می دانست که در نثر و نظم عربی و فارسی مهارت داشت.”دیوان کمال الدین اسماعیل اصفهانی” تصحیحی جدید از “محمدرضا ضیاء” است که غزلیات و رباعیات اصیل “کمال الدین اسماعیل” از اواخر قرن ششم و اوایل سده‌ی هفتم هجری قمری را در بردارد. وی موفق شده با مقایسه نسخه‌های متعدد و استفاده از تذکره‌ها، ویرایشی انتقادی از غزلیات و رباعیات “اسماعیل بن محمد کمال الدین اسماعیل” را ارائه دهد.