کتاب اتوپرتره

خودزندگی نامه ها معمولا روایتی خطی اند، از A به B، غالبا همراستای بردار زمان، بجز در رفت و برگشت های گاه گدار که خاطره ای را به خاطره ای دیگر در گذشته یا آینده می دوزند. خاطره ها نویسنده را تصویر می کنند وقتی دارد عمل یا اندیشه می کند و وقتی به ترتیب پشت سر هم می نشینند حسی از دگرگونی پیوسته می سازند؛ از اینکه نویسنده چطور در گذر زمان به چیزی که هست تبدیل شده که عجیب هم نیست. مگر ما غالبا نمی خواهیم همین را در مورد آدم های مهم یا موفق بدانیم.