کتاب باز آی ساقیا

نازگل: عمّه جون، چقدر طولش دادی؟ شمع‌ها حاضره. یالّا چراغارو خاموش کنین.

با سرعت از پلّه‌ها پائین آمد و زیر لب غرغر کرد.

– الآن سر می‌رسه اون وقت این‌ها بی‌خیال نشستن.

ترگل: باشه عمّه جون الآن میام. دیگه حاضرم؛ ولی هنوز چراغارو خاموش نکنین؛ زوده.

ترگل آرام و باوقار از پلّه‌ها پایین آمد. دیگر آن دختر پرشر و شور سابق نبود. پنجاه و چهار سال داشت و صاحب فرزندی بود که آن روز تولد بیست و هفت سالگی‌اش بود. پرهام؛ پسری که همیشه باعث افتخارش بوده و هست. پسری که ذرّه ذرّه با محبت دستهای مهربان این مادر بزرگ شده و حالا پزشکی حاذق است. میانه ی پلّه‌ها چشمش به نازگل افتاد که خود را در آینه قدّیِ جلوی در ورودی سالن نگاه و بررسی می‌کرد.

نازگل: وای عمّه! چه خوشگل شدی! تو این سن اینقده نازی وای به حال جوونی هات!

و بعد با شکلکی خنده‌دار به دور خودش چرخید.

نازگل: شما هم یه ذرّه از من تعریف کن دلم خوش بشه.

ترگل با لبخندی حمایتگر به او زل زد.

ترگل: تو که ماه آسمونی! احتیاج به تعریف نداری.