کتاب تا روشنایی بنویس!

“تا روشنایی بنویس!” کتابی است از زبان شناس و مترجم شناخته شده ی ایرانی، “احمد اخوت” که در این اثر با روایت منحصر به فرد و نوشتار مخصوص به خودش از “نوشتن” می نویسد. او به ارواح منزوی داخل قلم اشاره می کند و از انسان هایی سخن می گوید که به جز نوشتن، مامن دیگری ندارند. کاری بس دشوار و طاقت فرسا، که در آن روح نیز همراه جسم مشقت می کشد و عرق می ریزد و “احمد اخوت” در “تا روشنایی بنویس!”، به ناگفته ها و نانوشته های این اهالی می پردازد.روزگاری می رسد که چنین فردی حتی از تنها مامن خود نیز می هراسد و مواجهه با کاغذ سفید، تمام توانایی او را برای نوشتن می بلعد. اکنون حال این فرد را تصور کنید که نه می تواند قلم را روی کاغذ بچرخاند و نه می تواند از نوشتن دست برگیرد. او در گردابی از کسالت و کلافگی گرفتار می آید و اضطراب نوشتن و ننوشتن، وی را هر لحظه در هم می کوبد. گاهی هم نویسندگان از این مخمصه عبور می کنند و در چاله ی دیگری گرفتار می آیند؛ چاله ی نوشتن و نابود کردن. “احمد اخوت” از همه ی این ها می نویسد و حتی از از وابستگی به اشیاء، علی الخصوص وابستگی به کتاب و قلم در نویسندگان نیز سخن می گوید. از اندوه خواستن و نتوانستن، خواندن و نوشتن، نخواندن و ننوشتن، همه و همه در “تا روشنایی بنویس!” همچون افسونی که از دل صفحه ها بیرون می جهد، بر جان خواننده می نشیند و شاید خواننده ی این کتاب را نیز همچون شخصیت هایی که به آن پرداخته شده، طلسم کند.