تا روشنايى بنويس

تا روشنایی بنویس! ترجمان گوشه ای از احوال نویسندگان (این منزویان عاشق نوشتن) است و به شرح و بیان چیزهایی می پردازد که با «نا» و «نه» سروکار دارند. مثلا ناخوانده، نانوشته، نرسیده، ناتوانی و مانند این ها. همچنین روزگار آن انسان منزوی را مد نظر می گیرد وقتی از صفحه سفید (نوشتن) وحشت دارد؛ یا آنگاه که می نویسد و خط می زند؛ یا وقتی نویسنده رفته است و فقط یادداشت ها و نسخه های دست نوشتش باقی مانده؛ یا آن زمان که به حدی از همه چیز متنفر است که ترجیح می دهد از او نشانی باقی نماند…
«تا روشنایی بنویس! » جملۀ چندلایه ای است از یوحنای قدیس، شاید به این معنا که تا روشنایی داری بنویس… پاسخی به آن ها که ناتوانی در نوشتن را بهانه ننوشتن می دانند.