جامعه شناسی رمان 1

خواندن یک رمان خوب همیشه وسوسه ­انگیز است. اگر بخواهی کلمات را بشکافی، از اتفّاقات در گذری، از ظواهر روابط فراتر روی، از کلمات تکراری در گذری و در هر حادثه­ ای، اتفاقی، برخوردی، رابطه ­ای در پی اسرار زندگی، بدنبال اندیشه­ های خارق عادت امّا پیچیده در جامه عادت باشی. اینجا دیگر کنجکاوی خری لنگ بیش نیست: کندکار، فراموشکار، چشم بسته، ذهن بسته، می­بیند امّا در نمی­ یابد. می­بیند امّا فراموش می­ کند. دیده­ ها از مردمک چشم فراتر نمی­ رود. چشم شیشه­ های روشن امّا مسطح که همه چیز را بازتاب می­دهد. هیچ چیز را راهی به درون نیست. ذهن بسته است. قفل شده است. چهره مرگان را می­بیند، رنج را نمی­بیند. چشم مرگان را می­بیند، عزم مرگان را نمی­ بیند. موی را می­بیند، پیچش موی را نه.