جز

در موسیقی، وقتی که آفرینندگی پیشه می‌کنی و به‌ویژه وقتی که این آفرینندگی، جنبه‌ی آنی، در لحظه و روی صحنه پیدا می‌کند، دیر یا زود خود را با مسائلی مواجه خواهی یافت که بیشتر و بیشتر به خود تو مربوطند تا به موسیقی؛ … مسائلی که در اساس، بیشتر روانشناسانه‌اند تا موسیقایی: ترس‌ها و تردید‌ها، اضطراب و بی‌صبری، حس رقابت و برتری‌جویی، اعتماد تو به خودت و همچنین دیگران به تو …… و این آوار احساسات خواسته و ناخواسته و دانسته و ندانسته، همان کوه شخصی توست؛ کوهی که بایسته است تا از پیچ و خم راه و بیراهه‌اش و از دره و صخره و آفتاب و سایه‌اش بگذری، از چشمه‌هایش سیرآب شوی، به آواز آبشارهایش گوش فرادهی و بدانی که یک روز بر فراز قله‌اش به دوردست‌ها که می‌نگری، خودت را خواهی یافت!