کتاب خیابان شکرچیان

در این کتاب با نثر زیبا و صادقانه ای روبه روییم که در قالب نامه به یک دوست، روایت ها و تأملات نویسنده را بیان می کند. روایت ها و تأملاتی خواندنی و دلپذیر و در بسیاری جاها تفکربرانگیز. دوائی در این نامه ها از موضوع های مختلف سخن می گوید: از جامعه و فرهنگی که سال هاست میهمان آن است؛ از ادبیات و هنر (و به طور خاص، فیلم و سینما)؛ از طبیعت و معجزة فصل ها و رنگ ها؛ از تهران دهه های 20 و 30 و 40 و خیابان ها و گردشگاه ها و پاتوق های فرهنگی اش (با اشاراتی به ادبیات و فرهنگ این سرزمین)؛ از یادهای کودکی و دبستان، معلم ها و همشاگردی ها، سرگرمی های کودکانه …؛ و از دلبستگی ها و غم ها و شادی های جوانی.پرویز دوائی در یادداشت ابتدای کتاب نوشته است: … این نوشته ها، باز، حاصل سال های اخیر است، بعضی جدیدتر و بعضی قدیمی تر، که صورت نامه هایی خطاب به دوستان و گاهی خطاب به خود آدم را داشته است در فکرهای راه گردی های تنهای آدمی زاده بر زمینه های این سامانی که هیچ چیزی در آن یادآور هستی و هویّت و خاطره های گذشتة این آدم به خصوص نیست، تمامی آن چیزهایی که این هویّت اصلی را تشکیل می دهند… به درد کسی یا کسانی هم بخورد یا نخورد (عرض کرده ام) متأسفانه از دسترس درک و پیش بینی این بنده خارج است. اگر از خوش سعادتی بنده با احوالات معدود کسانی این عرایض یک ذرّة ناچیز همراه و در اوج توقع، اندکی مسکن در آمد، بنده (به قول شاعر) واقعا سر از فخر بر آسمان سودمی….نامه های این دفتر، هر یک عنوانی دارند: در پس کوچه های پاریس، پاییز آمد، قلب رنگ پریده، عروسک چینی…، شکلات روسی، آفتاب برفی و … . نام کتاب هم عنوان یکی از نامه هاست.