کتاب دراماتورژی سپید

با وجود اینکه بی شک گسترش دراماتورژی در دو ساحت عملی و نظری امروزه آن را به یک ساخت گفتمانی تبدیل کرده است اما کماکان یکی از عرصه های مناقشه آمیز در مباحث نظری هنرهای نمایشی و مطالعات تئاتر به شمار می آید این وضعیت عجالتا ضرورت تأمل درباره ی آن را توجیه می.کند وانگهی پرداختن به دراماتورژی از منظر تاریخی یا کاربردی موضوع انبوهی از مطالعات و پژوهشهای دانشگاهی بوده است، اما آنچه در تمام این پژوهش ها مغفول و کتمان شده مانده است پرداختن به ماهیت و ذات دراماتورژی به مثابه ی یک پدیدار فلسفی است.

این اصطلاح که اول بار توسط گوتهولت افرائیم لسینگ پس از انتصاب او در سال ۱۷۶۷ در تئاتر هامبورگ به واژگان تخصصی تئاتر افزوده شد در سیر تاریخی خود در معانی و مفاهیم متفاوت و متنوعی به کار رفته و نسل های متکثری از دراماتورژی مثل دراماتورژی هامبورگ دراماتورژی ،تولید دراماتورژی پیل و دراماتورژی نو را در بسترهای فرهنگی و جغرافیایی متفاوت سامان داده است با وجود تنوع در مفاهیم فصل مشترک میان تمام این جنبش ها که مطالعه و تفکر درباره دراماتورژی را به مثابه ی یک ساخت گفتمانی ممکن میکند ماهیت فلسفی این کنش هنری است این ماهیت فلسفی که کمتر مورد توجه پژوهشها و نظریات دراماتورژی قرار داشته است در نسلهای ابتدایی در ذات هرمنیوتیک و در نسلهای بعدی در ذات ساخت گشایانه دراماتورژی در مواجهه با متن تجلی یافته است؛ به طوری که دراماتورژی در تمام جریانهای تاریخی به مثابه ی نگاهی تأویلی و تفسیری به متون دراماتیک یا غیر دراماتیک به انکار اقتدار و ماهیت تخطی ناپذیر متون پرداخته است، تا خوانشی مضاعف» یا مکمل» ارائه دهد. این پژوهش میکوشد تا ضمن تبارشناسی و مطالعه ی تاریخی دراماتورژی، نفس و ماهیت آن را به مثابه یک پدیدار از منظری فلسفی کاوش کند و سپس واسازی ژاک دریدا فیلسوف معاصر فرانسوی را به عنوان راهبردی برای دراماتورژی در نظر آورد