کتاب روان درمانی تحلیلی راهنمای بالینی

معمولا درمانگر بهتر است از به کار بردن اسم کوچک بیمار اجتناب ورزد و از نام خانوادگی او استفاده کند. در واقع، درمانگر با پیروی از این اصل می‌کوشد به بیمار این عقیده را انتقال دهد که او فردی بالغ، خودمختار و شایسته احترام است. یکی از مؤلفان از درمان بیماری یاد می‌کند که خودش را تنها با نام کوچک معرفی کرده بود و هنگامی که درمانگر از نام‌خانوادگی او استفاده کرد، بیمار به طور علنی و ضمنی به او این پیام را انتقال داد که نام‌خانوادگی برای پدرش به کار می‌رود و نه خودش. اگر درمانگر نیز بیمار را با اسم کوچک صدا کند، در حقیقت با دیدگاه روان‌ آزرده‌وار او درباره خودش موافقت کرده است. در این صورت، درمانگر پشتیبان و حامی روان‌ آزردگی بیمار شده است.

درمانگر آرمانی، درمانگری است که رفتارهای او طبیعی، انسانی و صریح است و حالتی خشک و رسمی ندارد؛ با وجود این او از همسان‌سازی مفرط با بیمار خودداری می‌کند. همسان‌سازی مفرط به معنای تأکید فراوان بر تجربه و تأکید اندک بر مشاهده است. با این حال، درمانگر باید تا قدری تجربه واکنش‌های بیمار را احساس کند؛ علاوه بر این، درمانگر باید در برخی مواقع آشکارا به همدلی با بیمار بپردازد و آن را درون خود محبوس نکند. درمانگر باید علاقه و توجهی صادقانه به بیمار داشته باشد، علاقه و توجهی که به فراسوی قرارداد بین درمانگر و بیمار میل می‌کند؛ که این در حقیقت بازخوردی انسانی و واقعی است.