کتاب سایه سار

چشمش را با نفس عمیقی باز کرد، تکه ابری داشت خودش را به‌سمت ماه می‌کشاند. کمی عقب رفت و روی اولین پله نشست. نسیم ملایم، درخت‌ها را تکان آرامی می‌داد و صدایی تولید می‌شد و در کنار صدای جیرجیرک‌ها که حیاط را گذاشته بودند روی سرشان، می‌توانست تمرکزش را به هم بزند؛ اگر و فقط اگر امشب، شب آخر نبود! خیره به موزاییک زیر پایش و کمی آن سوتر به موزاییک‌های کف حیاط که ترک‌های چندین ساله‌اش زیر نور چراغ حیاط بد توی ذوق می‌زد، موهای کوتاهش را چنگ زد و همان موقع پشه‌ای روی بازویش را نیش زد. بی‌معطلی با دست روی بازویش کوبید و خون پشه پخش پوستش شد. منهای خزندگان و پشه‌های سیری‌ناپذیر شمال و هوای شرجی ظهرهای تابستانش، همه چیز این سرزمین برایش زیبا و خواستنی بود و حال با تمام خاطراتی که این روزها برایش رقم خورد، می‌توانست با اطمینان بگوید، عاشق شمال است.