شبگرد خیال

ژوانا نگاه گنگ و خسته‌اش را به امتداد جاده دوخت، نگاهش چرخید روی درخت­های دو طرف جاده و بادی که زوزه‌کشان از میانشان می‌گذشت و برگ­ها را توی هوا می­رقصاند.

حس می‌کرد با حرکت باد، درختان سر کج کرده­اند، گاهی به راست و گاهی به چپ… هنوز هم پی به قانون طبیعت نبرده بود و سر از اسرار پر راز و رمز خلقت در نمی‌آورد.

هوای غبار آلود و آسمان بی­رنگ بیشتر دلش را مچاله می‌کرد بغضی که به سیبک گلویش فشار می­آورد، راه نفس کشیدنش را مشکل کرده بود. کوله­ی سنگین روی پشتش نیز قوز بالا قوز بود. دوست داشت به گام­هایش سرعت بخشد اما انگار به هر کدام از پاهایش وزنه­ی سنگینی آویزان بود که راه رفتن را برایش سخت می‌کرد بالاخره به مقصد رسید، اما دیرتر از هر روز.

تکرار برنامه هر روز را انجام داد با این تفاوت که دیگر خندان نبود و شیطنت چشم‌هایش در غباری از غم گم شده بود. کوله‌اش را داخل یکی از کمدها گذاشت و به سرعت مایو را جایگزین لباس­هایش نمود. مثل روزهای پیش حوصله­ی جکوزی داغ و سرد را نداشت و خودش را انداخت توی سونای بخار، شاید می‌خواست غم­هایی را که بر دلش سنگینی می­کند توی بخار گم کند. سونای بخار برایش دنیایی دیگر بود، دنیایی محو و مات، دنیایی که از روشنی و شفافی دنیای بیرون جدا بود و حالا نیاز به این دنیای گیج کننده داشت.