کتاب عروس مه

بوی عود فضای اتاق را پر کرده بود. پرده­ها افتاده بودند و تنها سایه روشن اجسام بیشتر از حد واقعی­شان روی دیوار اتاق جا خوش کرده بودند. سکوت ناخوشایندی فضای اتاق را پر کرده بود. هاله­ی دود عود در نور کم شمع، وحشتناک به نظر می­رسید. تپش قلب سراسر وجودش را گرفته بود. هیچ چیز جز دود در آن لحظات پر از ترس و واهمه ­دیده نمی­شد. عمق احساسش چیزی جز ترس نبود. صورتش از وحشت سفید و بی­روح شده بود درست مانند یک انسان در حال مرگ. سرانجام با هزار زحمت زبان سنگینش را که حس می­کرد در آن لحظات چند کیلویی به وزن آن اضافه شده در دهان چرخاند و گفت:

– نیلو من می­ترسم. می­شه دیگه تمومش کنیم؟

– هیس؛ خفه شو یاسی! بذار به کارم برسم.

– نیلو من پشیمون شدم.

نیلوفر با همان چشمان بسته در حالی­که سعی داشت آرامش و تمرکز میمیک صورتش برهم نخورد، گفت:

– یاس لطفاً تمرکز منو بهم نزن! تو داری از خودت انرژی منفی تو فضا ساطع

می­کنی. اینطوری روح شرایط لازم رو برای احضار شدن پیدا نمی­کنه.