کتاب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران 1402

پس از پیروزی انقلاب اسلامی و برگزاری اولین انتخابات و تعیین نوع حکومت، جمهوری اسلامی در ایران تشکیل شد. بعد از آن بحث به تصویب رساندن قانون اساسی به میان آمد. مجلس خبرگان در سال 1358 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را تصویب کرد و همان سال این قانون به همه‌پرسی گذاشته شد و با 2/98 درصد رأی مثبت این قانون به اجرا در آمد. در سال 1368 و به حکم آیت‌الله خمینی، قانون اساسی اصلاح شد. این اصلاحات سه ماه پس از درگذشت آیت‌الله خمینی در همه‌پرسی به تصویب رسید. 12 آذر را نیز سالروز همه‌پرسی قانون اساسی قرار دادند. جهانگیر منصور کتاب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را برای آشنایی بیشتر خوانندگان با ماده‌های این قانون نوشت.

کتاب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اثر جهانگیر منصور، شرح مبانی و جنبه‌های قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است. قانون اساسی عالی‌ترین سند حقوقی یک کشور است و راهنمایی برای تنظیم قوانین دیگر محسوب می‌شود. قانون اساسی تعریف کنندۀ اصول سیاسی، ساختار، سلسله مراتب، جایگاه و حدود قدرت سیاسی دولت یک کشور است و حقوق شهروندان کشور نیز بر اساس قانون اساسی تعیین و تضمین می‌شود و هیچ قانونی نباید با قانون اساسی مغایرت داشته باشد.

اولین بار قانون اساسی در دوران قاجار نگاشته شد. قانون اساسی مشروطه در هشتم دی ماه سال 1285 خورشیدی به امضای مظفرالدین شاه رسید. این قانون که 51 ماده داشت تا سال 1357 قانون اساسی ایران بود. ایدۀ تدوین قانون اساسی بر اساس قوانین اسلامی را ابتدا آیت‌الله خمینی و یارانش در پاریس مطرح کردند. همان‌جا پیش‌نویس‌های اولیۀ این قانون تهیه شد و پس از انقلاب اسلامی، افراد و گروه‌های مختلف این قانون را مورد بررسی قرار دادند. در 12 مرداد سال 1358 انتخابات مجلس خبرگان برگزار شد و اعضای منتخب از 28 مرداد شروع به تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی کردند و در نهایت با همه‌پرسی این قانون به تصویب رسید.

جهانگیر منصور در کتاب قانون اساسی جمهوری اسلامی، ابتدا در مقدمه‌ای قانون اساسی را به تفصیل شرح داده است و سپس به توضیح قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در چهارده فصل پرداخته است. کتاب قانون اساسی به این جهت منتشر شده تا ابزار لازم برای آگاهی مردم از قوانین را در اختیار آنان قرار بدهد.