کتاب ماکارونی هفت رنگ

مزه ­ی شور خون را حس می‌کردم. پنجه هایم را می لیسیدم و می‌خواستم به سمت مردی که از ماشین دوم پیاده می‌شد، پارس کنم. می‌خواستم پارس کنم اما نمی‌شد. چیزی شبیه هق هقی بی معنا از گلویم بیرون آمده بود.مرد با تعجب نگاهم می‌کرد. من به او اعتماد نداشتم. به هیچ مردی اعتماد نداشتم. دهانم را بیشتر از توانم باز کردم که بتوانم پارس کنم.اما بازهم نتوانستم. بعد فهمیدم هیچ وقت کسی به من پارس کردن یاد نداده.آخر من که سگ نبودم.مطمئن بودم که سگ نیستم.پس چرا مزه ی خون را حس کردم؟ چرا فکر کرده بودم که باید پنجه های خونیم را لیس بزنم تا تمیز شود.چه بر سر من آمده بود؟ خودم سگی را کشته بودم و خودم از دید او به دنیا نگاه کرده بودم؟ پس برای همین هق هق می­کردم. من یک قاتل بودم. همان طور که آرامش را کشته بودم حالا می­ خواستم قاتل موجود دیگری هم باشم. هویت من به عنوان یک قاتل کاملا مشخص بود.اما  می‌توانم قسم بخورم که در آن یک ثانیه کاملا حس کرده بودم که تبدیل به سگ شده ام. باورکن آدم نبودم. بعد که به خود آمدم و فهمیدم  واقعیت چیز دیگری است، حادثه را با خودم مرور کردم: