مرثیه

“مرثیه”، برای تکنوازی با پیانو، اثر تحسین برانگیز جدیدی است از آهنگساز و پیانیست ایرانی-کانادائی ، فریبرز لاچینی. شاید به سختی بتوان آهنگی پر احساستر یا شیواتر از این آهنگ که به تنهائی عرضه شده است، در ژانره ای از موسیقی برای سوگواری یافت. ساختار “مرثیه” کلاسیک و قابل مقایسه با بسیاری از آثار شاعرانه/غم انگیز شوپن و قطعات کلاسیک دیگری است که انسان را به تفکر در زوایای تاریک تر و دردناک زندگی فرامیخوانند. ولی احساسات لاچینی از دنیای مملو از اندوه و دشواری امروز الهام میگیرد. تحت تاثیر موسیقی وطنش، مرثیه لاچینی یادبود مرگ هرگونه عشقی است. احساس فقدان و خلا در سراسر این قطعه موج میزند به طوریکه عمیقا با شنونده اش ارتباطی مستقیم برقرار میکند. هرکدام از ما به گونه ای در زندگیمان گاهی این احساسات را تجربه کرده ایم ( امیدوارم کمتر) ولی به ندرت کسی میتواند آنها را به این عمق و زیبائی متاثر کننده ای که لاچینی بر روی پیانو آفریده است، ابراز کند. صمیمیت و احساس خلوص این قطعه، عمق حق است و به سادگی میتوان تجسم کرد که لاچینی چگونه روحش را در موسیقی اش جاری میکند و پای پیانو در کنار تنها شمعی که اتاق تاریکش را روشنائی میبخشد، به جستجوی آرامش در قدرت تصلی بخش موسیقی است.