کتاب مکث روی ریشتر هفتم

محمدرضا آریان­فر چه در مقام نویسنده و چه در مقام نمایشنامه ­نویس، از یک ویژگی بارز در نگارش متن­هایش بهره می­برد که آن چیزی جز به تصویر کشیدن روایت ­های عاشقانه نیست. او سعی دارد در متن­های خود به انحاء و شیوه­ های گوناگون تصاویری از پیوند و دوستی و عشق را به تصویر بکشد؛ خواه این در خلال روایتی از یک داستان تاریخی و با ادبیات و بیان تاریخی باشد و خواه در روایت داستانی امروزین و با استفاده از ساختار زیستی در جامعه شهری و انسان گذشته از تاریخ. مجموعه نمایشنامه «مکث روی ریشتر هفتم» نیز بر پایه همین تفکر و نگاه، شامل تازه­ترین نمایشنامه ­هایی است که آرایان­فر پس از انتشار آخرین رمان خود با عنوان بانوی مه آنها را منتشر کرده است. در نمایشنامه نخست از این مجموعه با عنوان «ابریشم و آتش» آریان­فر به بهره­گیری از زبانی باستانی و دستمایه­ های داستانی و ساختارهای روایتی کهن، روایتی عاشقانه را در بستر داستانی کهن روایت می­کند که حتی خوانش آن نیز به دور از فضاسازی نمایشی لذت­بخش است. آریان­فر در نمایشنامه دوم با عنوان «گاهی یادم می­رود که عاشقم» نیز در اقدامی قابل توجه داستانی عاشقانه از سرزمین هندوها را روایت می­کند. این نمایشنامه به زیبایی در متن روایت عاشقانه خود، رنگ و بو و نور سرزمین جادویی هندوستان و آداب و رسوم ویژه شرقی رایج در رفتارهای مردم آن را به تصویر کشیده است.