هدیه نادر

کسانی «آن طرف آب ها» باور دارند جهان و صاحب اش کشکند و اگر هم غیر از آن هست فقط برای خودشان است. بقیه هم باید فقط کشکشان را بسایند. روی میزو زیر گنبدهای بتنی و آهنی، غیر از خوردنی و نوشیدنی به خیال خودشان هر چیزی هم می گذارند. مثل خوزه آرکادیوس (استاد قلم گابریل گارسیا مارکز، یادش گرامی) از تماشایش حظ هم می کنند و در مورد همه کس و هرجا تصمیم هم می گیرند مثلا خرخاکی های گالاپاگوس چی بخورند یا موجودات ناشناخته کهکشان ها چه بشنوند. هم چنین نوجوان ها و جوان های کم عقل چیزی ندیده هم، چی ببینند. مثل ماو، در تاثیرپذیری از جورج واشنگتن. حالا هم این ها تحت تاثیر تیمور و چنگیز که قبل از حمله به سرزمینی کلی زائر و مسافرنما را راهی می کردند تا از وحشیگری های لشکریان خونخوارشان قصه های وحشتناک تعریف کنند، تا مردم بدون مقاومت تسلیم شوند. با روی میز گذاشتن فیلم های هالیوودی می خواهند قبل از وقوع جنگی؛ سرزمینی را به دست آورند که نمی دانند غیر از تبدیل ترک به شکاف بین مردم و دولت، زمان نابودیشان فرا رسیده..