کتاب هشت کتاب

این وجودی که در نور ادراک مثل یک خواب رعنا نشسته روی پلک تماشا واژه‌هایی تر و تازه می‌پاشد چشم‌هایش نفی تقویم سبز حیات است صورتش مثل یک تکه تعطیل عهد دبستان سپید است سال‌ها این سجود طراوت مثل خوشبختی ثابت روی زانوی آدینه‌ها می‌نشست صبح‌ها مادر من برای گل زرد یک سبد آب می‌برد من برای دهان تماشا میوۀ کال الهام می‌بردم این تن بی‌شب و روز پشت باغ سراشیب ارقام مثل اسطوره می‌خفت فکر من از شکاف تجرد به او دست می‌زد هوش من پشت چشمان او آب می‌شد روی پیشانی مطلق او وقت از دست می‌رفت پشت شمشادها کاغذ جمعه‌ها را انس اندازه‌ها پاره می‌کرد این حراج صداقت مثل یک شاخۀ تمر هندی در میان من و تلخی شنبه‌ها سایه می‌ریخت یا شبیه هجومی لطیف قلعۀ ترس‌های مرا می‌گرفت دست او مثل یک امتداد فراغت در کنار «تکالیف» من محو می‌شد (واقعیت کجا تازه‌تر بود؟ من که مجذوب یک حجم بی‌درد بودم گاه در سینی فقر خانه میوه‌های فروزان الهام را دیده بودم در نزول زبان خوشه‌های تکلم صدادارتر بود در فساد گل و گوشت نبض احساس من تند می‌شد از پریشانی اطلسی‌ها روی وجدان من جذبه می‌ریخت شبنم ابتکار حیات روی خاشاک برق می‌زد.)