کتاب هیچ

شعری از کتاب هیچ:

خنده‌هایم را میان گریه‌ها گم کرده‌ام

حال خوبم را فدای حال مردم کرده‌ام

نان خود را آسیابان می‌خورد از رنج من

قرص نانم را فدای بذر گندم کرده‌ام

چون که با مستی بنای آفرینش ساز بود

من تمام خشت‌های خانه را خم کرده‌ام

موج غم در پهنه پیشانی‌ام مواج شد

چشم‌هایم را غریق این تلاطم کرده‌ام!

رودم اما چون مسیر رفتنم هموار نیست

راه دریا را در این بیراهه‌ها گم کرده‌ام