کلاغمرگی

در پایان شعری از کتاب « کلاغمرگی» را می خوانیم:

باید این شعر را برای تو می گفتم

در من اما زاینده رود غمگینی از پا نشسته ست،

که آدم ها روی جنازه اش راه می روند

و پاشنۀ کفش هایشان

در خاطرات خشک و خالی ما فرو می رود

دیگر

قورباغه ها دم غروب نمی خوانند

و کلاغ های بلاتکلیف

روی تابلوی «شنا ممنوع»

به ماهیان مرده فکر می کنند.