کتاب که عشق آسان نمود اول

برگشتم و آخرین نگاه را به منظره پشت سرم انداختم . به سرزمینی که از بدو تولد در گهواره‌ اش لالایی‌ ام داده بود.

به خاکی که میوه جانش تغذیه‌ ام کرده بود.به نسیمی که یک عمر نوازشم داده بود. به خورشید تابانی که گرما را در دلم گذاشته بود.

به ایرانی که نامش را بر پیشانی‌ ام حک کرده بود.زیرلب زمزمه کردم ، قضا و قدری است که می‌ گذرد.