کتاب گناه من

صدای قطرات باران که شتابان بر روی شیشه می­کوبید و با هیچ زحمتی از لای ترک قاب پنجره به داخل اتاقم می­آمد، مرا هر لحظه عصبی­تر و ناامیدتر می­کرد. روی زمین خیس و نمناک زیر زمین ایران نشستم و به قطرات ریز و درشتی که از آسمان فرود می­آمد، خیره شدم. دو زانویم را بغل گرفتم و دست­هایم را به دور پاهایم حلقه کردم و به دیوار ریخته­ی پشت سرم تکیه دادم. آه سوزناکی که از دلم بر می­آمد بیشتر مرا غصه دار کرد. هر چند وقت یکبار نگاهم به علاء الدین نفتی که دور از چشم ایران به زیر زمین آورده بودم می­افتد تا بادی که از لای در، به اتاقم می­آید، آن را خاموش نکند. وقتی نگاهم به این اتاق خیره می­شود، به یاد بدبختی و رنجی که با آن چند سالی دست و پنجه نرم کرده­ام، می­افتد. از طرفی سه سالی که شهد و عسل در زندگیم موج می­زد را عمداً به یاد می­آورم تا کمی جان خسته­ام را تسکین دهد و برای قلب بیمارم، مرهمی باشد بلکه زندگی برایم قابل تحمل شود.