کتاب گزیده ای از دینکرد چهارم

درباره کتاب:

دینکرد چهارم با گزارشی فلسفی از آشیگان مسفولاد هرمزد، بهمن، اردیبهشت، شهریور، سپندارمذ، خرداد و امرداد آغازد. به شهریور که رسد، از آن جای که «شهریور» نماینده ی «شهریاری» است، به چگونگی پیوند میان «دین» و «شهریاری پردازد و از کوشش های برخی شهریاران ایرانی، مانند هخامنشیان، اشکانان و ساسانیان در نگهداشت اوستا و زند و دیگر نبشته ها گوید. پس از این گزارش ،تاریخی پرسش هایی فلسفی یکی از پس دیگری پرسیده و پاسخ هایی کوتاه بدان ها داده شود بدین جای است که به راه آگاهی از چیستی و چگونگی خویشکاری آفریده ها؛ بیکرانگی و کرانمندی زمان جای بخت و کنش و در این میان گزینش آزاد کامانه ی مردمان کاربرد هندسه در اخترشناسی دبیری؛ پرسش هایی درباره ی شاید بود نشاید بود است، توان بود کنش و زمان خوی وخیم به گزینان دو گونه والاتباری والاتباری به تبار نیک و والاتباری به کردار نیک پیش بینی دین آگاهان از برآمدن شاهنشاه اردشیر بابکان و بازآرایی سود دو جهان به فره او کاربرد هندسه در ستاره شناسی کار پزشکان و سویه ها و بخش های دانش پزشکی همیستاران مد (گرمی و سردی و تری و خشکی) در آمیزش های تن و این که همرسی هر چهار در میانگی سامان باشد و در بیشبود و کمبود آشفتگی چرایی برتری ایرانشهر و شاهنشاه ایران و مایموری آریاییان آیین سخن گفتن و پیکاریدن مناظره کردن و نبیگ گویایی من «ترکه سخن از هندودبیری و ویسی دبیری پارسی و نیز نبیگ دینه و یاکرنه که اندر دستورزبان است به سنسکریت؛ این که گردانش پارسی نبیگهایی مانند گارگنه هندی و مگستي المصفی یونانی را به همراه نبیگهای بن نوشته های (مادر) در گنج خانه ی شاهی نهادند؛ دانشنامه ای به زبان پارسیگ به نام «هنگردی» که در بردارنده چکیده ای و فشرده ای از همه ی دانشها و پیشه های ایرانشهر و نیز جهان است و این که فرزانگان پارسی نبیگهای دانشی را از سرتاسر گیتی گرد آوردند و پژوهیدند و به پارسیک گزاردند و به همراه نبیگ بن در گنج خانه ی شاهی به نمایش گذاشتند؛ تن مردمان در سنجش با چهار پیشه ی جهان آن گفته یا کرده که برآمده از آموزش با پیشه باشد برتر است این که ایران (آریاییان) هماره میانه روی را ستایند، بیش روی و کمپروی ما را نکوهند؛ این که سخن شناسان، از فیلسوفان روم و دانایان هند تا دانشمندان دیگر سرزمینها، فرزانگان ایرانشهر را بیشتر ستایند و پسندند؛ دانستن چگونگی نگهداشت تن و شناختن کار آن بهره از خرسندیهای رواگمند و زیستن اندر رامشی از خویشکاری اعلام وظیفه ای بایستگی آموختن؛ و به چکیده ای از آموزه ی مزدیسنی به گونه ی گفت و گویی دلنشین در واپسین بند دینکرد چهارم، پرداخته شود.