کتاب ضیافت 2

عنوان ضیافت را به این دلیل برگزیدم که یادآور گعده ای در تعاملات پیچیده میان شیوه های گفتمانی تئاتر و اجرا از یکسو و فلسفه از سوی دیگر است. نخستین برخورد ثبت شده از این نوع، در ضیافت افلاطون نمایشگر مهمان در خانه آگاتون به مناسبت پیروزی او در فستیوال تئاتر لنا در ۴۱۸ قبل از میلاد است که طی آن حاضرین در جشن، تمام شب را به مدح عشق (اروس) میگذرانند. در همین فرصت سقراط و دو نمایشنامه نویس، آکانون و آریستوفان، به طور مستقیم در چندین نوبت با هم به تعامل میپردازند و ابزار بیان این میهمانی نیز چیزی جز خردورزی مبتنی بر دیالوگ به سان دیگر آثار افلاطون نبوده است. مقوله ای که سعی شده به شکلی نیابتی با مقالات که گردآوری و برگردان شده، در این مجموعه نیز میان اندیشه ورزان معاصر عرصه مطالعات تئاتر و اجرا پی گرفته شود. مجموعه مکتوبات «ضیافت» در تلاش است در کنار دیگر مکتوبات به رشته تحریر درآمده، توجه فعالان عرصه را معطوف به تعمق در چگونگی پردازش مطالعات تئاتر و اجرا نماید. مراد فراتر رفتن در منظومه گفتمانی تئاتر و اجرای جهان است که جز با فراگرفتن و بهره بردن از زبان مطالعات بین المللی میسر نیست. هرچند نباید از سوی دیگر بوم افتاده، میراث فرهنگی و هنری خود را به باد فراموشی بگیریم اما بهینه آن است که سیاق سخن کردن را به دست بگیریم تا صرفاً به عنوان غرق شده در جریان پرتلاطم دریای هنرهای نمایشی سرگردان نشویم.