کتاب چکامه‌ی داد

بلندای قوس و قزح را به یاد می آورد
ابر سیاه کینه بر زمستان فقر
عاشق شکوفه هاست
او تنگ سکوت را می شوید
در انتظار منجی توده ها نمی ماند
به پایداری البرز است
سرخی آرزوی گر گرفته ی قلبش
سبزی و سیاهی جنگل را می آراید
جنگل سیاه را باز پر می کند
از خویشتن از چکامه و فریاد
این بار هم شاید معبر تاریخ باز نشود ….