کتاب مشرق در دو افق

رویکردی تطبیقی نسبت به عرفان اسلامی و عرفان هندویی با تأکید بر مکتب عرفانی محیی الدین ابن عربی و شنکره و رامانجه است. در این اثر ابتدا پیشینه ای تاریخی از آموزه های عرفانی شکل گرفته در میان هندوها از زمان شکل گیری مکتب وداها و در ادامه اوپنیشدها، برهمن ها، آتمن ها، مایاها تا مکتب فکری ودانته و مروری بر افکار جهان شناختی آنان ارایه گردیده و پس از آن تاریخچه ای از عرفان اسلامی که برگرفته از آیات قرآنی است مطرح شده است. آنگاه به بررسی و مقایسه افکار سه تن از اندیشمندان و عارفان مسلمان و هندو یعنی محیی الدین ابن عربی و شنکره و رامانجه به عنوان نمایندگان مکاتب عرفانی اسلام و هندو پرداخته شده و ضمن بیان گوشه هایی از زندگانی و شخصیت آنها مهمترین اندیشه های آنان مورد تطبیق قرار گرفته است. تشریح دیدگاه های این سه تن در زمینه منابع معرفت، هستی شناسی، وحدت و کثرت، خدا و جهان و رابطه انسان و خدا از دیگر مندرجات این کتاب است.