کتاب میراث ناممکن

ادبیات فارسی معاصر هم در برقراری ارتباط با سنت ادبی فارسی زبان به مشکل برخورده و هم در یافتن جایگاه خود در فضای ادبیات جهان این دو مشکل، آن قدر که ممکن است به نظر آید از هم دور نیستند. لحظه ی گسستی به رسمیت شناخته شده و مدرنیته ی ادبی نام گرفته است. اما دقیقاً معلوم نیست گسست در کجا اتفاق افتاده و پیوستگی در نسبت با کدام ابعاد سنت هنوز برقرار است. از یک طرف دانشکده ی ادبیات دیگر نمی داند به چه کار مشغول است و حتی نمیتواند تعریف منسجمی از آن چه که ادبیات مینامد ارائه کند و از طرف دیگر ادبیات در حال تولید نه راهی برای استفاده از امکانات غنی سنت می یابد نه میتواند درکی مطلقاً جدید از ادبیات ارائه کند. هر دو گروه در لحظات استیصال به نظریه ی ادبی پناه می برند تا شاید چاره ای بیایند، اما ظاهرا به نتیجه نمی رسند. پرسش این جاست که چه شکلی از درک و کاربست نظریه ی ادبی ممکن است بتواند روزنی در این فضای بسته بگشاید.