آیریس

آیریس غروب دشت های عيلام و صف های طولانی از مجرمانِ زنجير به گردن كه با شلاق به سوی قربانگاه‌ها هدايت ميشدند، صحنه‌ی بس دهشتناک پديد آورده بود.هوای نيمه تاريک و جادوگرانِ گاو سوار با ماسک های فلزی بر صورت، از كنار صفوف عبور كرده و با پاشيدن طلسم بر سر تک تک مجرمان، آنان را تقديس و تطهير می‌كردند.كادوس بی تفاوت نسبت به سرنوشتش سعی ميكرد انتهای صف را ببيند، سياه ردايی را در ميان تاريكی و مه و در كنار مشعل می‌ديد كه بر بالای قربانگاه ايستاده است،
“او آيريس است؟!”
نفر جلويی برگشت، نگاه عبوسی تحويل كادوس داد و چيزی نگفت.

صف به آرامی جلو ميرفت و كادوس نيز با وجود آن زخم عميق ، لنگ لنگان حركت ميكرد؛ مجرمان به ضرب شلاق از پلكان بالا ميرفتند و آن كرپن سياه پوش دستانش را در دو طرف سر آنها قرار می‌داد و بعد از لحظاتی بيهوش می‌شدند.

“آنها مرده اند؟ … بدن هايشان را كجا ميبرند؟