کتاب بگذار تا بخندم

درباره‌ی کتاب :

این رضای رفیع، دلبند است

ز آنکه در کار خود هنرمند است.

چون دهان برگشاید او به سخن

در خور آتش است و اسپند است.

بشکفد دل از گفته شوخش

هر چه گوید شنو خوشایند است.

گفته اش را ندان مگر پانید

رانکه نوشینه تر از هر قند است.

پیر گوهر فشان راکان را

او گرامی، گزیده فرزند است.

برترین شوخگوی ما اکنون

دور از هر چگونه و چند است.

دیر ماناد در جهان خندان

او زینده برای لبخند است.

دکتر میرجلال الدین کزازی ۲۹ آذر ۱٤۰۲ – مهرشهر