کتاب راه من

درباره کتاب:

پسرک این داستان وارد راهی شده است. راهی قدیمی که قبل از او کسان دیگری در آن پا گذاشته‌اند. این راه معمولاً ساده و بی‌دردسر و صاف است. راه او را به تپه‌های کم شیب و سرسبز می‌برد که در آن درختان سر به فلک کشیده سایه انداخته‌اند و با هر نسیمی در هوا تاپ می‌خورند. پسرک به راهش ادامه می‌دهد و به‌جایی می‌رسد که پوشیده از گل‌های رنگارنگ است و آفتاب گرم بر آن‌ها می‌تابد. بعد راه کمی سخت می‌شود. سر راهش چند مانع وجود دارد که باید بر آن‌ها غلبه کند. کمی جلوتر به‌جایی می‌رسد که ظاهر ترسناکی دارد. اینجا جنگلی ترسناک و رازآلود است و امکان دارد گم شود. اما هر جور هست می‌گذرد. حالا راه شیب‌دار است و حرکت در آن سخت. کمی جلوتر باید از رودخانه‌ی خروشانی عبور کند. اینجا دیگر حرکت خطرناک می‌شود. آیا باید به راهش ادامه دهد یا برگردد. پسرک چه تصمیمی می‌گیرد؟ … راه و جاده و مسیر نقش مهمی در ادبیات داستانی و حتی سینما و تلویزیون دارند. از همان قدیم‌ها ماجرای بیشتر قصه‌ها و داستان در جاده‌ها می‌گذرد. به چند دلیل؛ از جمله اینکه امکان وقوع حادثه و ماجرا در جاده‌ها بسیار است. مخصوصا در گذشته و علاوه بر این می‌تواند به قصه خط سیر مشخصی بدهد و مهم‌تر از آن راه و جاده نماد زندگی انسان نیز هست. حتی می‌توان به‌جرئت گفت که جاده یا راه گاهی همان شخصیت اصلی یک قصه بوده. وقتی که قهرمانی پا به جاده‌ای می‌گذارد، بعد از طی کردن حوادث و ماجراها و گذر از رنجه‌های بسیار هنگامی‌که به پایان سفرش نزدیک می‌شود به معنای تازه‌ای دست می‌یابد معنایی که بقیه‌ی زندگی‌اش را تحت تأثیر قرار می‌دهد. از زمانی که انسان به دنیا می‌آید تا زمانی که از دنیا می‌رود در مسیر است.