ایران کهن و ایران نو

درباره کتاب:

زندگی روحانی و معنوی ایرانی شکل و فرم خاصی دارد اما به شدت محدود به شرایط و عوامل مشخصی است. برای ایرانیان زبان فارسی طعم و رنگ و بوی خاصی دارد به گونه ای که این زبان مشحون از افسانه ها و روایات قومی و بر از تمثیل ها و شوخ طبعی های خاص فرهنگ ایرانی است. ایرانیان به طور کلی مردمی کنجکاو و علاقمند به آموختن هستند. نزد روشنفکران و تحصیل کردگان آنها اغلب نگاهی بدون پیشداوری و بی طرفی نسبت به فرهنگ های بیگانه وجود دارد اما نگرش آنان در خصوص انگیزه های اقدامات بزرگ بشری تا حدودی مشکوک است. نفوذ نوعی بدبینی در افکار روشنفکران آنها ملاحظه می شود، چنانکه بر این باورند که زندگی چیزی جدی و واقعی نیست و جهان ما یک توهم و سراب است. ما انسان های بیچاره ای هستیم که مانند اسباب بازی در چنگال قدرتمند سرنوشت بی امان خود دست و پا می زنیم و این چرخ گردنده هستی، همه ما را نسل در نسل خُرد و خراب می کند و این جهان ناپایدار و بی بنیاد است. این فضا و حال و هوای فکری و این گونه جهان نگری را در برخی از اشعار زبان فارسی نیز مشاهده می کنیم.