کتاب حاکمان سرنوشت

با سری افکنده به حرف ھايم گوش داد و بعد بند انگشتش را مانند بچه غمگيني گاز گرفت. اما در نگاھی که  به من انداخته بود، ھيچ حالت بچگانه ای به چشم نمي خورد. نگاھش

ھشياری تکان دھنده اي داشت و درد غريبی در آن موج مي زد. احساس کردم که او در اين گرفتاری خانوادگی از ھمه بيشتر رنج مي برد. در ژست و لحن صدايش واماندگي خاصی

احساس مي شد…