کتاب رسوب

نوشتن در کتابخانه ی عمومی بوستون اصلاً ایده ی خوبی نبود کتابخانه اش آن قدر محشر و مجلل است که میتوان ساعت ها به سقف سالن مطالعه اش خیره ماند نویسنده های زیادی نیستند که کتاب شان را با چشم های زل زده به سقف نوشته باشند انگار در حال تماشا و قضاوت تو است و با معماری بی نقصش سر تا پایت را با تحقیر می نگرد. چنین کمالی را نمی توان فقط با چیدن کلمات پشت سرهم تا رسیدن به متن ادامه داد کمال و ابهت این معماری مجبورت می کند نوشتن را با طاق و ستون های محکم و بلند آغاز کنی و چارچوبی بینظیر بسازی که بتوانی متنی هنرمندانه و دقیق بر پایه ی آن استوار کنی متنی منسجم متقارن و رؤیایی اما متأسفانه من اینگونه نمی نویسم.