کتاب 25 سال فردوسی

درباره‌ی کتاب :

اگر از روز سعدی و حافظ و عطار و مولوی و ابن سینا و خواجه نصیر بتوانیم با عنوان « فرهنگ روز» یاد کنیم بی هیچ گمانی روز فردوسی می تواند ایران روزی باشد که فرهنگ روز هم هست؛ به ویژه که از چند سال پیش پاس داشت زبان فارسی هم که محور فرهنگ دیرینه سال ایران کهن بود در کنار بزرگ داشت فردوسی قرار گرفت و به واقع شد ایران روز فرهنگی رنجی که در هموار کردن راه برای تصویب و باوراندان آن به مسئولانی که هریه چند سال تغییر می کردند، پشت سرگذاشته شده از شورای انقلاب فرهنگی و وزیران ارشاد گرفته تا مسئولان و مدیران استانی و هم وطنان خارج و برخی از داخل کشور که روزها و طرز دیگری را پیشنهاد می کردند و رساندن این دو طیف متناقض به یکدیگر و تامین هزینه های برگزاری برنامه ها، شرح هجران و خون جگری است که فقط گوشه ای از آن در لابه لای سطور این کتاب ممکن است. نموده شده باشد.

گام زدن در سنگلاخ اندیشه و عبور از گریوه های بدگمانی و هم سوکردن شیفتگان شاهنامه و فردوسی که این طرف گود جور دیگری می دیدند، نه دشوار که خون دل بود و به ترفندی نیاز داشت که هر سال به گونه ای می بایست رو می شد که شد و شد آن چه که می دیدید امروز ایران روز بزرگ داشت فردوسی در اردیبهشت بهشت آیین درخشش شایسته ای یافته و بر تارک همه روزها نشسته است. خواستیم بگوییم چه شد که چنین شد. گفتیم مروری بکنیم بر مسیری که این کار داشته است تا آیندگان پاسداری از کیان فراگیر این روز را از یاد نبرند و راه را به سویی که سوی بی سرانجامی است کج نکنند. فردوسی از همگان است. و شاهنامه شایسته این که شناسنامه این همگانی باشد که به گوهری آزاد و سربلند و از سر دل گاهی به کارنامه و نام و ننگ شاینده پدران خود می اندیشند.